Sunog sa HTI: Isang Tipo ng Trahedya ng Imperyalismo na Kumikitil sa mga Manggagawa

Hindi pa nakakamit ang hustisya para sa mga biktima ng sunog sa House Technology Incorporated (HTI) noong nakaraang taon, muli na namang nagkaroon ng sunog sa nasabing pagawaan ilang araw bago ang anibersaryo ng kalunos-lunos na trahedya.

Mariin itong kinukundena ng Revolutionary Council of Trade Unions – Southern Tagalog (RCTU-ST) na kaisa din sa paghahanap ng hustisya para sa mga biktima.

Dapat ikagalit ang muling pagkakaroon ng sunog sa HTI dahil nangangahulugan ito ng kawalan ng pagpapahalaga ng mga mapagsamantalang kapitalista at reaksyunaryong gubyerno ni Duterte sa kapakanan ng manggagawang Pilipino.

Isang taon ang lumipas ngayong araw, ika-1 ng Pebrero, ngunit hindi na naisapubliko ang pangalan ng 1,328 iba pang manggagawa na biktima ng sunog sa HTI. Kasabwat ang Philippine Economic Zone Authority (PEZA), Department of Labor and Employment (DOLE), Cavite Economic and Processing Zone (CEPZ), at ang lokal na reaksyunaryong gubyerno, tila ba naibaon na sa limot ang mahigit isang libong manggagawa na ilang taong nagbuhos ng murang lakas-paggawa at nag-akyat ng higanteng tubo sa HTI.

Ang pasistang rehimeng Duterte ay walang naging makataong pagtugon para sa mga biktima ng trahedya. Mula ng mabuo ang PEZA at mga engklabo o economic zones gaya ng CEPZ bilang anyo ng anti-manggagawang neoliberalismo, mas matitinding mga neoliberal na patakaran pa nga ang ipinatutupad at isinusulong ng rehimen ngayon.

Halimbawa, bahagi ng Build Build Build na programa ni Duterte ang paglikha ng mga trabaho na ang katangian naman ay kontraktwal na paggawa. Walang maka-mamamayang pagbabagong hatid ito. Pinananatili ang kawalan ng benepisyo ng mga manggagawa hanggang sa pagpapaliit ng sahod dahil kasama ito sa plano ng rehimen para diumano sa kaunlaran. Masasalamin ito sa Philippine Development Plan ni Duterte na naglalaman ng wage freeze, wage cut policy. Talagang papatayin ang mga manggagawa kapalit ng limos na pasahod.

Ito ang isang mukha ng patuloy sa pagkabulok na imperyalismo – dinidiktahan ng United States (US) ang Pilipinas sa usapin ng mga pang-ekonomiyang polisiya na ipatutupad upang mapanatili ang bansa bilang balon ng murang lakas-paggawa at bagsakan ng sobra-sobrang produkto at pautang sa tabing ng mabulaklak sa pandinig na investments.

Magpapatuloy lamang ang mga trahedya gaya ng sunog sa HTI, masahol na kondisyon sa paggawa, at hindi makataong pasahod hangga’t ang reaksyunaryong gubyerno ay patuloy sa pagpapatupad ng mga neoliberal na patakarang dulot ng imperyalismo.

Kung kaya, hangga’t imperyalistang sistema ang nakakubabaw sa Pilipinas na tinitiyak ng US, paulit-ulit na mangyayari ang mga sunog na kumikitil sa buhay ng mga manggagawa ng walang kalaban-laban.

Matitiyak lamang natin na hindi mauulit ang sunog sa HTI kung mayroong pambansang industriyalisasyon sa bansa. Isa ang pambansang industriyalisasyon sa laman ng Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms (CASER) na binalangkas ng National Democratic Front of the Philippines (NDPF) at inihapag sa pakikipag-usap nito sa reaksyunaryong gubyerno ni Duterte sa pamamagitan ng peace talks.

Sa pambansang industriyalisasyon, ang gubyerno ang magtatayo at magpapatakbo ng mga industriya na lilikha ng mga produkto batay sa pangangailangan ng mamamayan. Ibig sabihin, hindi oobligahin ang mga manggagawa na magbanat ng buto sa loob ng mahabang oras kapalit ng kakarampot na sahod para lang lumikha ng sobra-sobrang produkto na magbibigay ng bilyon-bilyong tubo sa iilang kapitalista. Ngunit hindi ito ang nais ng pasistang rehimeng US-Duterte dahil naglabas ito ng Presidential Proclamation 360 upang tuluyang talikuran ng reaksyunaryong gubyerno ang peace talks.

Gayunman, aabot na sa 50 taon ang demokratikong rebolusyong bayan sa Pilipinas na pangunahing isinusulong ng New People’s Army (NPA) sa kanayunan sa gabay ng Communist Party of the Philippines (CPP). Bahagi ng pagsusulong ng nagtatagumpay na rebolusyong ito ang pagtatayo ng tunay na pambansang industriyalisasyon sa bansa.

Sa proseso ng matagalang digmang bayan, sinisimulan ang pagtatayo ng pambansang industriyalisasyon sa bansa sa mga nakamit ng tagumpay ng rebolusyong agraryo sa kanayunan.

Kung kaya upang mapabilis ang tagumpay sa pagpapabagsak sa imperyalismo at sa pagtatayo ng pambansang industriyalisasyon, patuloy ang panawagan ng RCTU-ST sa mga manggagawa na tumangan ng armas at sumapi sa NPA, na magtitiyak din sa pagkakamit ng hustisya para sa mga biktima ng iba’t ibang trahedya ng imperyalismo na kailanman ay hindi maibibigay sa ilalim ng reaksyunaryong gubyerno. ###

Labanan ang puting lagim ng Duterterorista! Ibagsak ang reaksyunaryong pasistang rehimen!

Fortunato Magtanggol
Tagapagsalita, RCTU-NDF-ST
Disyembre 12, 2017

Mahigpit ang pagkondena ng Revolutionary Council of Trade Unions – National Democratic Front of the Philippines – Southern Tagalog (RCTU-NDF-ST) sa nilulutong pakanang batas militar at diktadurya sa pamamagitan ng “revolutionary” government at mga inilabas nitong proklamasyon ng malawakang pagkukulong at pandarahas sa mga rebolusyonaryo at progresibong pwersa. Duterteror ang nais mamayagpag ngayon sa buong bansa.

Malinaw ang nilulutong diktadurya ni Duterte. Naghuramentado siya sa mikropono at sa tabing ng nililikha niyang isterya nang sinabi niyang tutugisin niya ang mga kasapi ng Partido Komunista ng Pilipinas, Bagong Hukbong Bayan, at Pambansa-Demokratikong Prente, kabilang ang tangkang pag-aresto sa mga pinalayang mga consultant ng NDFP para sa usapang pangkapayapaan.

Walang halaga at wala nang naniniwala sa pahayag ni Duterte kamakailan na nagsasabing maaring matuloy pa ang usapang pangkapayapaan. Palpak itong paraan upang pakalmahin ang mamamayang umaalma na sa kawalang-katotohanan ng kanyang mga pangako noong halalan at sa kanyang mga unang buwan sa kapangyarihan. Itinakda na niya ang daan patungo sa isang diktadura at pananalasa ng puting lagim.

Kamakailan lamang, nilagdaan ng Duterterorista ang Proclamation 360, na nagpinid na ng pinto para sa anumang ikauusad ng usapang pangkapayapaan, at pinalala pa ng mga kasunod pang deklarasyon tulad ng paparating nitong Executive Order na nagdeklara bilang teroristang mga organisasyon ang Partido, Hukbong bayan at NDFP. Pinalabas na rin ang mga asong ulol na mga berdugong militar at pulis, senyales ng lalalang karahasan at pasismo.

Bago pa man ang mga pahayag ni Duterte, nagaganap na ang mga pamamaslang, panunupil sa mamamayan at tuloy-tuloy na atake sa mamamayan sa ngalan ng gera sa droga at Martial law sa Mindanao. Nagtuloy-tuloy naman ang pagtugis maging sa mga aktibista at mamamayan dahil sa crackdown na ipinataw nito. Sa Batangas, sinampahan ng gawa-gawang mga kaso ang 62 lider-aktibista sa rehiyon. Naging tampok din ang kawalang-respeto ng AFP sa mga patakaran ng international humanitarian law sa masaker ng 14 na Pulang Mandirigma at isang masa sa Nasugbu, Batangas.

Nais pang ikintal sa isip ng kabataan ang pasistang ideya at patahimikin sila sa pamamagitan ng pilit na pagpasok sa kanila sa ROTC. Bukod sa pagpigil sa pag-unlad ng kritikal na kaisipan, layon nitong ipatanggap sa kanila ang kultura ng kawalang-bahala at karahasan.

Ang makaisang panig na pagpapatigil sa usapang pangkapayapaan sa pagitan ng NDF at GRP at pagbalewala sa mga tagumpay na nakamit na nito ay malinaw at pabor sa interes ng kanyang mga kroni at oligarkiya habang pagpapanatili naman sa ugat ng kahirapan sa malawak na hanay ng mamamayan. Kabaliwang maituturing ang pagkiling sa militaristang paraan ni Duterte sa pagresolba sa ugat ng digmaang sibil sa bansa. Karahasan ang gagawin habang tampok pa rin ang kawalan ng lupa at nagdarahop na kalagayan ng mga magsasaka. Mababa pa rin ang sahod at laganap ang kontraktwalisasyon lalo na sa malalaking engklabo, pagawaan at iba pang mga empresa sa rehiyon. Lalo pang inilalayo sa mamamayan ang mga serbisyong panlipunan. Nakapangibabaw pa rin ang interes ng malalaking dayuhang kapitalista at burgesya komprador tulad nina Henry Sy at Lucio Tan sa ekonomiya at pulitika ng bansa.

Sa mga empresa ng rehiyon, pinalalaganap ang lagim sa mga pagawaan. Kasabwat ng pasistang militar at pulis ang mga kapitalista gaya ng Coke, Ivoclar at Gardenia sa pagpapakalat ng anti-komunista at anti-unyong mga panlilinlang upang subukang pigilan ang pagkakaisa at pagkilos ng manggagawa para sa kanilang demokratikng karapatan na mag-organisa, mag-unyon at mag-welga. Sapilitang dinadala sa mismong mga kampong militar at pulis ang mga manggagawa para sa pagpapakalat ng mga kasinungalingan at pagpapabango ng matagal-nang-sirang reputasyon ng mga pwersa ng reaksyunaryong gubyerno.

Sino ngayon ang tunay na terorista? Walang-patumanggi ang buladas ng Duterterorista: isa itong pagpapakalat ng lagim at pagpapalaganap ng takot sa malawak na hanay ng manggagawa at mamamayan. Lalo’t higit, kung tutuusin na sa pagdiriwang sa Pandaigdigang Araw ng Karapatang Pantao, pinapatay, tinutugis, at sinasakluban ang demokratikong karapatan ng mamamayan.

Sa araw na ginugunita natin ang mahabang pakikibaka ng mamamayan para sa pagtatanggol ng karapatang pantao, nararapat lamang na mas malalaki at mas malawak na protestang bayan ang isagot sa puting lagim ng Duterterorista.

Ngunit tigreng papel ang rehimen. Takot mismo si Duterterorista na harapin ang hanay ng mamamayang nakikibaka at naninindigan para sa tama, at harapin ang rebolusyonaryong pwersa. Nagtatago siya sa bahag ng mga reaksyunaryong militar at nagbibingi-bingihan sa mga panawagan ng mamamayan. Nananatiling punong kinatawan si Duterte ngayon ng naghaharing uri; kaya nararapat lamang na ibagsak ng tumitindi at lumalakas na rebolusyonaryong pwersa ng manggagawa at mamamayan ang pasistang rehimeng US-Duterte. # # #

Ang featured image ay editorial cartoon ng Ang Bayan November 21, 2017 issue.

Ilusyon ni Duterte ang mga panibagong banta sa seguridad sa Mindanao

PRES STATEMENT

Kabaliwan ang paghahangad ni Duterte ng karagdagang 20,000 sundalo para sa Armed Forces of the Philippines (AFP). Ayon sa Revolutionary Council of Trade Unions – Southern Tagalog (RCTU-ST), ilusyon lamang ang binabanggit nitong mga panibagong banta sa seguridad sa ibang bahagi ng Mindanao.

“Matutulad lamang sa mga napaslang na sundalo ng AFP ang buhay ng karagdagang 20,000 tropa na hinihiling ni Duterte sa Kongreso. Mangangahulugan din ito ng milyon-milyong pondo na ibabawas sa kaban ng bayan para lamang pasahurin ang mga reaksyunaryong sundalo na nangunguna sa paglabag sa karapatang pantao,” pahayag ni Fortunato Magtanggol, tagapagsalita ng RCTU-ST.

“Pagmamaliit at pagmamasama ang pahayag ni Duterte na banta sa seguridad ang lumalaking bilang ng New People’s Army (NPA). Ang mga NPA ang totoong naglilingkod sa mamamayan pangunahin sa mga magsasaka sa kanayunan na patuloy na inaagawan ng lupa. Ang mga sundalo ng AFP ay reaksyunaryo at nagsisilbi sa mga panginoong maylupa, malaking burgesya komprador, at dayuhang monopolyo kapitalista.”

“Hindi kailanman matatapos ang digmaan kung hindi sosolusyonan ng reaksyunaryong gubyerno ang laganap na kahirapan na resulta ng pagsasamantala ng iilang naghaharing uri. Isang paraan na dapat gawin ni Duterte upang matigil ang armadong paglaban ng mamamayan ay ang pagtutuloy, pagseseryoso at pagtatagumpay sa usapang pangkapayapaan,” pagpapalawig ni Magtanggol.

Sinusuportahan ng RCTU-ST ang pag-uusap hanggang sa pagpirma ng National Democratic Front of the Philippines (NDFP) at Government of the Republic of the Philiippines (GRP) sa Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms (CASER).

“Bilang alyadong organisasyon ng NDFP, sinusuportahan ng RCTU ang usapang pangkapayapaan at ang CASER bilang isa sa mga sustantibong adyenda dahil laman nito ang programa para sa pagtatayo ng pambansang industriyalisasyon. Mahalaga ito para sa mga manggagawa at mamamayang nagnanais magkaroon ng disente at regular na trabaho na may nakabubuhay na sahod at maayos na benepisyo. Kung may mga batayang industriya ang ating bansa na pinatatakbo ng gubyerno, hindi kakailanganin na gipitin ang sahod at benepisyo ng mga manggagawa dahil walang mga kapitalista na kumokontrol sa ekonomiya,” pagbibigay diin ni Magtanggol.

Ngunit sa halip na gawin ang tama, itinuturing pa ni Duterte na banta sa seguridad at kahanay ng mga terorista ang NPA. Sa kabila ito ng katotohanan na isa ang NPA sa nagsusulong ng pambansang industriyalisasyon at iba pang programa na para sa ikabubuti ng nakararami.

“Hindi ang all-out war at Martial Law ng Rehimeng US-Duterte ang tatapos sa armadong paglaban. Hindi nito kailanman mapipigilan ang paglakas ng NPA hangga’t naririyan ang laganap na kahirapan at pagsasamantala sa mamamayan. Ang paghahangad ni Duterte ng karagdagang 20,000 sundalo para sa AFP ay lalo lamang magpapalala sa krisis ng bansa. Lagi’t laging mag-i-ilusyon ng ‘banta sa seguridad’ ang reaksyunaryong gubyerno hangga’t nagpapatuloy itong kasangkapan ng imperyalistang Estados Unidos at lokal na naghaharing uri para abusuhin ang murang lakas paggawa at dambungin ang likas na yaman ng ating bansa,” pagtatapos ni Magtanggol. ###

Ang featured image ay editorial cartoon ng August 7, 2017 issue ng Ang Bayan – opisyal na pahayagan ng Communist Party of the Philippines.

DUTERTE, TUTA NG IMPERYALISTA, BAHAG ANG BUNTOT SA AFP! PASISTA AT WALANG RESPETO SA KARAPATANG PANTAO!

Mabilis lamang na lumipas ang isang taon, simbilis ng matapang na paghuhubad ni Duterte ng maskara at paglalantad sa sarili bilang pangunahing tagapagtanggol ng interes ng panginoong maylupa, malalaking burgesya kumprador at dayuhang monopolyo kapitalista.

Noong una ay hambog na ipinangangalandakan na siya ang kauna-unahang pangulo na galing sa “kaliwa at sosyalista” iyon pala ay pawang sa salita at pangako lamang. Ang katotohanan ay isang maangas na commander-in-chief pero bahag ang buntot sa kanyang mga heneral. Kagaya din ng mga naunang pangulo, isa siyang tuta na kahol ng kahol na kunwari anti-US pero mariing tagapagtaguyod ng neoliberal na patakaran ng mga imperyalista lalo na nang Estados Unidos.

Sa katatapos na State of the Nation Address (SONA), walang kahihiyang humarap sa mamamayang naglulunsad ng tunay na SONA ng Bayan at humihingi ng respeto sa naniningil na mamamayan. Tama na siya lamang ang pangulong gumawa nito sa kasaysayan ng bansa. Siya din ang kauna-unahang pangulo na humihingi ng respeto sa mamamayan sa kabila ng kabi-kabilang paglabag sa karapatang pantao ng maliliit na mamamayan dahil sa kampanyang kontra droga at sa mamamayang Lumad at Moro na biktima ng Martial Law sa Mindanao.

Paulit-ulit si Duterte sa pagbanggit na magrespetuhan ang Kaliwa at ang kanyang gubyerno upang maituloy diumano ang usapang pangkapayapaan. Malinaw na walang interes si Duterte na resolbahin ang ugat ng pag-aarmas ng rebolusyonaryong mamamayan, Sa halip, ang tanging interes nito ay maitali lamang ang rebolusyonaryong kilusan sa isang walang-taning at matagalang tigil putukan nang hindi ina-address ang mga sustantibong adyenda sa mga repormang sosyo-ekonomiko, at pulitika’t konstitusyonal. Noong hindi mangyari ang kanyang kahibangan, pinalaki ang maliliit na dahilan gaya ng ambush sa kanyang Presidential Security Group (PSG) upang mabilis at makaisang-panig na iatras ang nagaganap na usapang pangkapayapaan sa pagitan ng Government of the Republic of the Philippines (GRP) at National Democratic Front of the Philippines (NDFP) at magbanta ng todo gera laban sa New People’s Army (NPA) at rebolusyonaryong mamamayan.

Lumalaganap ang tanggalan habang nananatili ang malaganap pang kontraktwalisasyon

Ang pangako ni Duterte na wawakasan ang endo (pinaikling end of contract) ay pangakong siyang na-endo na! Walang silbi ang Department Order o D.O. 174 na inilabas ni Bello ng Department of Labor and Employment (DOLE) dahil pinalala pa nito ang kontraktwalisasyon. Hindi na nga nito nawakasan ang kontraktwalisasyon dahil sa kawalan ng ngipin ay naging dahilan pa ng malawakang tanggalan. Pabor pa nga ito sa mga kapitalista dahil pinakitid ang saklaw ng kautusan. Kung talagang seryoso si Duterte sa kanyang mga pangako, isang executive order (EO) lamang ang kailangan at mawawakasan ang talamak na iskemang ito.

Sa isang banda, dahil sa maingay na kampanya at pagkilos ng mga manggagawa laban sa kontraktwalisasyon, naitulak ang DOLE na maglabas ng mga desisyon na kumikilala sa mga kontraktwal bilang regular. Ngunit hindi maipatupad ito at hanggang papel lamang, naging senyales pa nga ito sa maniobra ng mga ganid na kapitalista at mga agency para takasan at iwasan ang kanyang pananagutan sa manggagawa.

Ang malinaw, sunud-sunuran si Duterte sa interes ng mga dayuhang kapitalista pangunahin ang imperyalistang Estados Unidos. Ang Philippine Development Plan ng Rehimeng US-Duterte para sa 2017-2022 ay katulad ng nakaraang administrasyon na wage-cut at wage-freeze policy sa pamamagitan ng Two-Tiered Wage System. Malinaw na hindi dapat umasa sa kanyang pangakong wawakasan ang kontraktwalisasyon dahil salungat ito sa layunin ng development plan na pabor lang sa mga kapitalista.

Sa Timog Katagalugan, batay sa datos nitong Hunyo lamang ay umaabot na sa higit 12,622 kontraktwal ang may desisyon ng DOLE Region IV-A na regular. Ngunit 445 pa lamang ang kabuuang kinikilala ng mga kapitalista. Aabot lamang ito sa apat na porsyento (4%) at sadyang napakalaki pa ng hindi pa pinapatupad. Ilan sa halimbawa ang 3,900 sa Takata, 801 Nexperia, 2,375 sa Hamlin at sa 675 sa Coke – Santa Rosa pero wala pa kahit isang manggagawa ang nare-regular ng nabanggit na kapitalista. Sa halip, pinapatawan ng illegal suspensions at iba pang gawa-gawang kaso hanggang tuluyang iligal na matanggal sa trabaho. Sa buong bansa, mahigit 24 milyon manggagawa pa din ang biktima ng iba’t ibang anyo ng kontraktwal na paggawa.

Martial Law extension sa Mindanao pakana ng US-DEAL

Walang ibang maidudulot ang extension ng Martial Law sa Mindanao kundi mas masahol na paglabag sa karapatang pantao. Ang mismong deklarasyon ng Martial Law ay kawalan na ng respeto sa buhay at karapatan ng milyon-milyong pinagsasamantalahan sa Mindanao. Isa itong pakana ng United States (US) at ng kanyang mga tuta na sina Duterte, Esperon, Año, at Lorenzana (US-DEAL) para tiyakin ang interes ng US sa Mindanao.

Lalong magiging miserable ang buhay ng mahigit 200,000 mamamayang napilitang lumikas dahil sa hindi kinakailangang pambobomba ng Armed Forces of the Philippines (AFP). Ang extension ng Martial Law ay nangangahulugan ng mas mahabang panahon ng ibayong kahirapan sa mamamayan at pagtaas ng bilang ng paglabag sa karapatang pantao. Mistulang banta din ito ng authoritarian rule at diktadurya sa buong bansa anumang oras na naisin ng Rehimeng US-Duterte para pigilan ang maingay na pagtutol sa kanyang mga patakaran.

Sa ordinaryong mamamayan, ang mismong kawalan ng kabuhayan, maayos na tirahan, at masustansyang pagkain ay paglabag sa mga batayang karapatan na bunga ng Batas Militar. Ito ay malinaw na kawalan ng respeto sa sagradong buhay ng bawat tao.

Sa mga Lumad, hindi katanggap-tanggap ang pahayag ni Duterte na bobombahin ang kanilang mga paaralan. Nagsikap ang iba’t ibang organisasyon para mabigyan ng edukasyon ang mga Lumad dahil hindi ito maibigay ng reaksyunaryong gubyerno.

Sa mga manggagawa, mabilis nabubuwag ang welga dahil hindi kinikilala ng militar ang karapatang magwelga. Nagdudulot ito ng ilang ulit na paglabag sa karapatan ng mga manggagawa para sa regular na hanapbuhay, nakabubuhay na sahod, nararapat na mga benepisyo, at makataong kondisyon sa paggawa. Isang halimbawa ang pagbuwag sa welga ng mga manggagawa ng Shin Sun sa Compostela.

Sa pangkalahatan, hindi kailangan ang martial law para tugisin ang diumano’y mga terorista. Isa itong gera na pakana ng US at ng mga ahente ng Central Intelligence Agency (CIA) na sina Lorenzana, Esperon at Año laban sa mamamayang Moro at rebolusyunaryong kilusan sa Mindanao at buong bansa. Kung tutuusin, sa laki ng pondo ng mamamayan na inilalaan sa militar at Philippine National Police (PNP), maaaring sugpuin ng AFP ang mga terorista ng hindi nangbobomba at nangwawasak ng kabuhayan, kabahayan, buhay at syudad.

Sa kabila ng kanyang mga pangako, malinaw ngayon na walang respeto si Duterte sa buhay at karapatan ng mamamayan. Sinabi n’ya mismo sa harap ng nagpoprotestang mamamayan noong SONA na magagalit ang militar kung tutugunan n’ya ang makatarungang agenda ng mamamayan.

Matapang ang mga pahayag ni Duterte sa harap ng media at naghihirap na mamamayan ngunit bahag ang buntot kina Lorenzana, Esperon, at Año ng AFP at sa mga imperyalista. Sinunod n’ya ang kagustuhan ng AFP na pahabain ang Martial Law, pinayagan ang paglabas-masok ng mga sundalong Kano ayon sa nakasaad sa Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA), at walang tapang sa pagharap sa Tsina sa usapin ng West Philippine Sea. Hindi maitatatwa na ang ultimong layunin ng Martial Law sa Mindanao hanggang sa pagpatupad nito sa buong bansa ay konsolidasyon ng Rehimeng US-Duterte sa kanyang pagiging diktador para buong layang dambungin ang saganang likas na yaman na nais ng malalaking dayuhang korporasyon.

Sa loob ng isang taon, mabilis na inilantad ng Rehimeng US-Duterte ang kanyang pagbabalatkayo. Ang nagboladas ng iba’t ibang pangako noong panahon ng eleksyon ay isa na ngayong pasimuno ng mga utak-pulburang militar at gahamang dayuhan. Humihingi ng respeto ngunit hindi naman n’ya ito ibinibigay sa mamamayang dapat n’yang pinaglilingkuran.

Armadong paglaban ang tanging solusyon

Patuloy ang paghihirap ng mamamayan sa mga nagdaang rehimen. Pinatitindi ito ngayon sa kabila ng magagandang pangako ni Duterte. Puro dada ngunit kabaliktaran naman ang ginagawa.

Walang tanging maaasahan ang sambayanang inaapi kundi ang pagtangan, higit pang pagpapalakas, hanggang sa pagtatagumpay ng armadong paglaban. Ang AFP sa pamumuno ng Rehimeng US-Duterte ang pangunahin ngayong naghahasik ng kaguluhan at lumalabag sa karapatang pantao.

Sa kanayunan, naipagtatanggol ng NPA ang karapatan ng mga magsasaka. Hakbang-hakbang na naisusulong ang libreng pamamahagi ng lupa, at napoprotektahan ang kalikasan mula sa dayuhang pagmimina at mga mapanirang lokal na negosyo.

Habang ipinapanawagan natin ang pagtutuloy ng usapang pangkapayapaan, dapat na pinalalakas ang armadong paglaban dahil ito ang siguradong paraan upang makamit ang kapayapaang nakabatay sa katarungan. Ang higit pang pagpapalakas ng NPA at pagtatagumpay ng armadong pakikibaka ang magtitiyak ng tunay na reporma sa lupa at pagkakaroon ng pambansang industriyalisasyon. Sa ganitong kalagayan, tiyak ang pagkakamit ng kapayapaan at katarungang panlipunan. ###

Ang larawan sa itaas ay editorial cartoon ng July 21, 2017 issue ng Ang Bayan – opisyal na pahayagan ng Communist Party of the Philippines.

Pagtutuloy ng Peace Talks, Mahalaga para sa Tuluyang Pagwawakas ng Kontraktwalisasyon Habang Pinalalakas ang Armadong Paglaban

Nilalabanan ng Revolutionary Council of Trade Unions (RCTU) ang laganap at pahirap sa manggagawa na kontraktwalisasyon sa pamamagitan ng pagsusulong ng pambansang industriyalisasyon batay sa paglakas at pagtatagumpay ng armadong pakikibaka.

Ang RCTU ay bahagi ng National Democratic Front of the Philippines (NDFP) na mayroong 12-puntong programa para sa maka-mamamayang ekonomiya, pulitika, kultura at ugnayang panlabas ng bansa. Bahagi ng programa ang pambansang industriyalisasyon o pagtatayo ng mga batayang industriya na pinatatakbo ng gubyerno. Sa ganitong paraan, ang likas na yaman ay pinakikinabangan ng mga mamamayan at hindi ng iilang panginoong maylupa, malaking burgesya komprador o malaking lokal na kapitalista, at dayuhang monopolyo kapitalista.

Isinusulong ng RCTU ang pambansang industriyalisasyon sa pamamagitan ng pagsuporta sa at pagpapalakas ng armadong pakikibaka na pangunahing inilulunsad ng New People’s Army (NPA) sa kanayunan. Kailangan ito dahil ang reaksyunaryong gubyerno na nagpapatupad ng kontraktwalisasyon ay mayroong Philippine National Police (PNP) at Armed Forces of the Philippines (AFP) na nagpapanatili ng mapagsamantalang kaayusan sa bansa. Ang PNP at AFP ay kasangkapan ng mga kapitalista para patahimikin at supilin ang mga manggagawang kontraktwal maging ang mga manggagawang bukid na nag-oorganisa at lumalaban para sa kanilang mga karapatan na nakasaad din naman sa Batas Paggawa at Konstitusyon.

Sinusuportahan ng RCTU ang pagpasok ng NDFP sa peace talks upang ipakita sa Government of the Republic of the Philippines (GRP) ang kaseryosohan ng rebolusyonaryong kilusan sa pagwakas sa kontraktwalisasyon at iba pang programa at polisiya na pahirap sa mamamayan. Bago pa pumasok sa peace talks, buong giting na pinalalakas ng rebolusyonaryong kilusan ang kakayahan at pinalalaki ang kasapian ng NPA dahil ito ang pangunahing magtitiyak sa pagdurog ng kapitalistang sistema na nagluluwal ng kontraktwalisasyon at iba pang neoliberal na patakaran.

Ngayong ipagpapatuloy muli ang peace talks, hindi kailangang ibaba ang armas at bagkus ay kailangang palakasin pa nga dahil ito ang pangunahing dahilan kung bakit nao-obliga ang reaksyunaryong gubyerno na pumasok sa negosasyon at maging seryoso sa paglutas ng problema ng mga manggagawa at mamamayan. Kailangang patuloy na palakasin at ipagtagumpay ang armadong pakikibaka dahil malinaw na kahit kailan ay hindi wawakasan ng reaksyunaryong gubyerno ang kontraktwalisasyon hangga’t may impluwensya at dikta ng mga lokal at dayuhang kapitalista. Ang kongkretong halimbawa nito ay ang pagtutulak ng Employers’ Confederation of the Philippines (ECOP) sa “win-win solution” na diumano ay tatapos sa malawakang kontraktwal na paggawa. Ngunit kung susuriin, ang inihahapag na solusyon sa esensya ay pagbibigay ng bagong bihis at pagpapatuloy lamang ng kontraktwalisasyon.

Halos isang taon na simula ng magpahayag si Duterte noong panahon ng kampanya na papawiin ang kontraktwalisasyon ngunit, hanggang sa ngayon, patuloy ang pagdami ng mga kontraktwal at patuloy ang iligal na operasyon ng mga manpower agencies at service cooperatives. Maging yaong mga binigyan na ng Department of Labor and Employment (DOLE) ng order na tumigil na ng operasyon at magsara na ay patuloy pa ring nakapanloloko ng mga walang muwang na manggagawa. Halimbawa nito ay ang DCMM sa Batangas at HD Manpower at Global Pro sa Laguna. Ang WorkTrusted, AMI, Sapphire, ANR, Blue Chips at marami pang iba ay napatunayang mga Labor Only Contracting (LOC) o iligal ang operasyon ngunit wala namang pangil ang DOLE at iba pang ahensya sa paggawa ng reaksyunaryong gubyerno upang parusahan ang mga ito at igawad ang hustisya at karampatang kompensasyon sa mga nabiktimang manggagawang kontraktwal.

Ang bagong labas na Department Order (DO) 174 ni Silvestre Bello ay mapanlinlang at mapagkunwaring may pangil sa pagpawi sa kontraktwal na paggawa. Sa esensya, pagpapanibagong bihis at pagpapatuloy lamang ito ng neoliberal na patakarang kontraktwalisasyon. Inutil din si Bello sa pagprotekta sa karapatan at kagalingan ng mga manggagawa. Sa halip, ipinakita n’ya sa pamamagitan ng DO174 ang kanyang maka-kapitalistang katangian. Sa pamamagitan n’ya, ipinakita ng GRP na hindi ito seryoso na wakasan ang kontraktwalisasyon sa kabila ng mga pangako at utos ni Duterte.

Ang Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms (CASER) na programa at agenda ng NDFP sa peace talks ang isa sa pag-asa ngayon ng manggagawang Pilipino para sa pagpawi ng kontraktwal na paggawa. Laman ng CASER ang komprehensibong programa upang tuluyang pawiin ang kontraktwalisasyon kasabay ng pagsusulong ng pambansang industriyalisasyon.

Kung kaya, ang nalalapit na muling negosasyon ng peace talks ngayong Abril ay hamon kay Duterte na igiit ang kanyang maka-manggagawa at maka-mamamayang paninindigan sa mga sagadsagaring reaksyunaryo sa gubyernong kanyang pinamumunuan. Dapat nating tingnan na ang pagtatagumpay ng peace talks para sa pagwawakas ng kontraktwalisasyon ay nakabatay sa kakayahan ni Duterte na pamunuan ang buong reaksyunaryong gubyerno na pumanig para sa kapakanan ng mga pinahihirapang mamamayan at hindi ng iilang mapagsamantalang kapitalista at panginoong maylupa. Sa kalagayang hindi pa ito nagaganap, hindi maiiwasan at may pangangailangan sa pagpapalakas ng armadong paglaban. ###

NEW PEOPLE’S ARMY: Tunay na Hukbo ng Mamamayan, Nagtataguyod ng Kapayapaang Nakabatay sa Katarungan

Ang NPA o New People’s Army ay naglulunsad ng armadong pakikibaka para sa mga magsasaka, manggagawa at mahihirap na mamamayang Pilipino.

Isinusulong ng NPA ang digmang bayan sa kanayunan upang hakbang-hakbang na wakasan ang mga sosyo at ekonomikong ugat ng kahirapan, problema sa droga, kawalan ng lupa, at pagpapakaalipin sa pang-ekonomiyang interes ng mga dayuhan. Ang mga pundamental na problemang ito ang pangunahing dahilan kung bakit mayroong usapang pangkapayapaan o peace talks sa pagitan ng Government of the Republic of the Philippines (GRP) at National Democratic Front of the Philippines (NDFP).

Biglaang Kanselasyon ng Peace Talks

Sa halip na ipagpatuloy ang magandang daloy ng peace talks upang pag-usapan ang Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms (CASER), bigla itong kinansela ni Duterte, ibinasura ang Joint Agreement on Safety and Immunity Guarantees (JASIG), at binansagan ang Communist Party of the Philippines (CPP-NPA-NDFP) bilang teroristang organisasyon alinsunod sa dikta ng imperyalistang Estados Unidos. Nilalaman ng CASER ang mga reporma sa ekonomiya at serbisyong panlipunan na naglalayong pagbutihin ang pamumuhay ng mga Pilipino. Habang ang JASIG ay nagpoprotekta sa mga NDFP peace consultants upang malayang makipag-negosasyon sa GRP at makamit ang sosyo-ekonomikong programa na tunay na magsisilbi sa milyon-milyong Pilipino.

Hindi papasok sa isang bilateral ceasefire agreement ang NDFP hangga’t hindi pinalalaya ang mahigit 400 detenidong pulitikal na komitment ni Duterte noong nakaraang Disyembre. Ito ang ginawang dahilan ni Duterte upang kanselahin ang peace talks dahil diumano ay mawawalan na s’ya ng alas at mawawalan na ng dahilan ang NDFP na makipagnegosasyon. Hindi ito usapin ng simpleng pagtupad sa pangako. Ang mga detenidong pulitikal ay hindi armado at maraming taon ng nakakulong dahil sa mga gawa-gawang kaso na walang matibay na batayan. Sila ay mga aktibong nagsusulong ng karapatan ng mamamayan ngunit pinatatahimik ng reaksyunaroyng gubyerno sa pamamagitan ng pagpiit sa kanila.

Malinaw na hindi seryoso ang rehimeng Duterte sa peace talks. Hindi ito seryoso sa pag-resolba sa laganap na kahirapan at pagsasamantala ng iilan sa milyon-milyong mamamayan. Ang mga ito rin ang dahilan kung bakit patuloy na dumarami ang mga magsasaka, manggagawa at kabataan na sumasapi sa NPA. Nakikita nila na tanging sa paggamit lang ng armas tunay na mawawakasan ang ssitematikong paghihirap ng sambayanan.

Marahas ang Tunay na Pagbabago

Marahas ang armadong pakikibaka ng mga NPA dahil marahas din ang reaksyunaryong gubyerno at mga instrumento nito ng pasismo – Armed Forces of the Philippines (AFP) at Philippine National Police (PNP). Karahasan din ang ginagamit ng AFP upang sila ay lipulin. Ang kaibahan, ang AFP ay nagtatago sa likod ng layuning paglingkuran at protektahan diumano ang mamamayan. Subalit sa katotohanan, ang ipinagtatanggol nila ay ang mga malaking burgesya komprador gaya nina Henry Sy at Lucio Tan, mga dayuhang monoplyo kapitalista, at mga malaking panginoong maylupa gaya ng mga Cojuangco, Enrile, Yulo, Dy at Reyes. Pinipiga ng mga kapitalista ang mga manggagawa para sa higanteng tubo kapalit ng barat na sahod at hindi makataong kundisyon at patakaran sa paggawa. Inaalipin naman ng mga panginoong maylupa ang maliliit at maralitang magsasaka sa pamamagitan ng pangangamkam ng lupa at hindi makataong hatian sa ani. Ang mga ito ang totoong pinoprotektahan ng AFP at PNP gamit ang kanilang armas. Kung kaya higit na makatarungan na isulong din ng NPA ang armadong pakikibaka dahil itinataguyod nito ang karapatan ng mga inaaping uri.

Hindi si Duterte ang maghahawan ng landas para sa tunay na pagbabago. Malinaw ito sa mga pinakahuli n’yang pahayag at maniobra sa peace talks. Bagama’t may mga progresibong pahayag noong nakaraan, hindi s’ya nanindigan laban sa dikta ni Delfin Lorenzana, Defense Secretary, na pinakapangunahing tuta ngayon ng Estados Unidos. Sinabotahe nito ang pagsulong ng peace talks at nag-deklara ng all-out war laban sa CPP-NPA-NDFP.

Si Lorenzana ay sinanay ng US State Department para sa crisis management. Dahil sa kanyang pagpapakatuta, ginawaran s’ya ng US Armed Forces ng Legion of Merit. Marami din sa mga heneral ng AFP ngayon ay dumaan sa pagsasanay ng imperyalistang Estados Unidos. Noong panahong positibo ang pag-usad ng peace talks, pinangunahan ni Lorenzana ang combat operations ng AFP laban sa NPA sa mahigit 500 baryo sa buong bansa. Patunay ito na walang palya ang AFP sa paglabag maging sa unilateral ceasefire ng sarili nitong reaksyunaryong gubyerno. Huling bahagi ng 1980s ng nagsimula ang mahigpit na relasyon ni Lorenzana kay Duterte. Hindi kataka-taka kung gayon na kinansela ni Duterte ang peace talks.

Laos na ang All-out War

Rehimeng Cory Aquino ang unang nagdeklara ng all-out war laban sa CPP-NPA-NDFP. Ginawa din ito ng rehimeng Estrada ngunit parehong nabigo. Sa pagpapalit ng mga rehimen, tumitindi ang pagiging reaksyunaryo ng gubyerno. Lumalaki ang yaman ng iilang pamilya habang lalong nasasadlak sa hindi katanggap-tanggap na kahirapan ang malaking bahagi ng populasyon. Ang pagkabigo ng mga rehimen sa nakaraan at ang lalong pagsasamatala sa mamamayan ang katunayang laos na ang all-out war. Magpapatuloy ang armadong rebolusyon hangga’t patuloy na pinahihirapan ang sambayanan.

Sa halip na ipagpatuloy ang peace talks, idineklara ang all-out war na nag-anak ng mga reaksyunaryong polisiya gaya ng mandatory ROTC. Oobligahin ang mga kabataan na maging bahagi ng reserbang hukbo ng bansa gamit ang panawagang isabuhay ang diwa ng nasyunalismo.

Reaksyunaryong Diwa ng Nasyunalismo

Makatarungan ang nagaganap na demokratikong rebolusyong bayan dahil layunin nito na palayain ang sambayanan sa bulok na sistema ng mala-kolonyal at mala-pyudal na lipunan. Makatao ito dahil layunin nitong ibagsak ang imperyalismo, pyudalismo at burukrata kapitalismo – mga dahilan ng kahirapan na pinananatili ng reaksyunaryong gubyerno.

Subalit sa halip na kilalanin ang mga ito sa pamamagitan ng pagpapatuloy ng peace talks, pinipilit ngayon ng rehimeng Duterte sa dikta ng tuta ng Estados Unidos na si Lorenzana na maliitin ang NPA at buong rebolusyonaryong kilusan. Pinalalabas na teroristang grupo na maghahasik lamang ng kaguluhan sa bansa. Dahil dito, Iginigiit ang mandatory ROTC upang diumano ay lumakas pa ang depensa ng bansa laban sa banta ng terorismo. Isa diumano itong diwa ng pagiging makabayan.

Ang pagiging bahagi ng ROTC, PNP at AFP ay bulag na pagsasabuhay sa diwa ng nasyunalismo. Reaksyunaryo ang katangian ng ganitong tipo ng pagiging makabayan dahil ginagawang instrumento ang ROTC, PNP at AFP upang protektahan ang interes ng malalaking lokal at dayuhang negosyante at malaking panginoong maylupa na karamihan ay mga tradisyunal na pulitiko din. Habang ang mga pulis, sundalo at kabataang bahagi ng ROTC ay napagsasamantalahan din dahil sa maliit na sahod at sa sistema ng disiplinang yumuyurak sa kanilang dangal at dignidad. Isinusubo sila sa gyera sa kaisipang ipinagtatanggol nila ang bansa ngunit ang mga naghaharing-uri na kanilang pinaglilingkuran ay nagpapakasasa sa yaman ng bansa na nagmula sa buwis ng mamamayan at sa kalikasan.

Makatarungan ang Armadong Paglaban, Sumapi sa NPA

Natural na titigil ang armadong rebolusyon kung mayroong kapayapaang nakabatay sa katarungan. Magkakaroon ng kapayapaan sa bansa kung ang mamamayan ay nabubuhay ng may tunay na katarungan. Mangyayari ito kung may libreng pamamahagi ng lupa sa milyon-milyong magsasaka at maayos na programa ng gubyerno para sa pag-unlad ng agrikultura; pagtatayo ng mga bayatang industriya gaya ng bakal, gamot, langis, pagkain, at iba pa na pinapatakbo ng gubyerno upang magkaroon ng tunay na pambansang industriyalisasyon; at, maayos na sistema ng serbisyong panlipunan gaya ng libreng edukasyon, libreng serbisyong medikal, at libreng pabahay. Ang pagsusulong ng mga ito ay hindi gawain ng isang teroristang grupo. Gawain ito ng NPA at ng buong rebolusyonaryong kilusan.

Malinaw kung gayon na ang dahas na ginagamit ng NPA ay makatarungan habang ang sa AFP at buong reaksyunaryong gubyerno ay lumalabag sa karapatang pantao. Ang NPA ang hukbong tunay na nagsisilbi sa mamamayan at nag-aasam ng makatarungang kapayapaan habang ang AFP ay nagsisilbi para sa kasakiman ng iilan.

Sa pagkansela ng peace talks at pagdeklara ng all-out war, nasa kamay ng mamamayang deka-dekada ng pinagsasamantalahan at inaapi ang pagbabago sa kanilang dayukdok na kalagayan. Higit pang palakasin ang tunay na hukbo ng bayan! Sumapi sa NPA at ibagsak ang reaksyunaryong estado para sa pagkakamit ng tunay na pagbabago at kapayapaang nakabatay sa katarungan! ###

Suportahan at Palakasin ang Programa para sa Pambansang Industriyalisasyon na Isinusulong ng National Democratic Front of the Philippines sa Usapang Pangkapayapaan

Pambansang industriyalisasyon ang isa sa pangunahing dahilan kung bakit pumapasok sa usapang pangkapayapaan o peace talks ang rebolusyonaryong kilusan na inire-representa ng National Democratic Front of the Philippines o NDFP.

Kapag may pambansang industriyalisasyon, may mga batayang industriya tulad ng bakal na magbibigay ng disenteng trabaho, nakabubuhay na sahod, at maayos na benepisyo sa mga manggagawa at mamamayang Pilipino.  Nakikipag-usap ang NDFP sa gubyernong Duterte upang magkaisa sa pagsasakatuparan ng mga ito na magwawakas sa kontraktwalisasyon at iba pang porma ng pagsasamantala ng mga kapitalista at panginoong maylupa sa murang lakas-paggawa.

Upang ipakita ang kaseryosohan, parehong nagdeklara ang Communist Party of the Philippines (CPP) at gubyernong Duterte ng kanya-kanyang unilateral ceasefire. Ibig sabihin, parehong nagpahayag ng tigil-putukan ngunit wala pang kasunduan kung paano ito sistematikong ipapatupad. Gayunman, disiplinado ang New People’s Army (NPA) sa pagtalima sa pansamantalang tigil-putukan na ibinaba ng CPP; habang ang Armed Forces of the Philippines (AFP) ay hindi pinapasunod sa tigil-putukan na ibinaba ni Duterte.

Nagpapatuloy ang Oplan Bayanihan na nagresulta sa 16 kaso ng pagpaslang, 16 bigong pagpaslang, at 35,000 biktima ng sapilitang paglikas mula Agosto hanggang Setyembre ngayong taon. Naglunsad din ng operasyon ang AFP sa mahigit 500 baryo na saklaw ng mga sonang gerilya at gubyernong bayan. Patuloy ang pananakot sa bahay ng mga magsasaka at itinayong kampo sa mga day care center, barangay hall, at eskwelehan. Ang mga manggagawa naman sa kalunsuran ay walang maasahan sa mga ahensya ng gubyerno tulad ng Department of Labor and Employment (DOLE) dahil hindi napoprotektahan ang kanilang mga karapatan sa paggawa. Ang mga welga sa Tanduay, MCC, MSI, SIDC, at mga laban sa iba pang pagawaan ay nagtagumpay ngunit walang pangil ang DOLE na pasunurin ang mga kapitalista gaya ni Lucio Tan. Kasangkapan pa ng mga kapitalista ang mga reaksyunaryong sundalo at pulis upang dahasin ang mga manggagawa lehitimo ang ipinaglalaban.

Kasabay ng mga paglabag ng AFP, iginigiit ni Duterte na pumirma sa isang kasunduan ng bilateral ceasefire ang dalawang gubyerno bago palayain ang mahigit 430 bilanggong pulitikal. Taliwas ito sa kanyang pangako na palalayain ang lahat ng bilanggong pulitikal bilang pagpapakita ng kaseryosohan sa pagkakamit ng kapayapaan. Wala dapat kapalit at makatarungan ang pagpapalaya sa mga bilanggong pulitikal dahil walang batayan ang mga gawa-gawang kasong ilang taon na nilang pinagdudusahan. Ang mga ito ay katanggap-tanggap na dahilan upang bawiin ng CPP ang deklarasyon nito ng ceasefire upang maipagtanggol ang mga magsasaka at mamamayang biktima ng militarisasyon.

Kaisa ang Revolutionary Council of Trade Unions (RCTU) sa panawagang suportahan ang peace talks, ngunit ito ay sekundaryo lamang sa pagsusulong at pagpapalakas ng armadong pakikibaka. Ang lakas ng rebolusyonaryong kilusan at ang dakilang mga adhikain nito para sa mamamayang Pilipino ang nagtulak sa gubyernong Duterte na pumaloob sa usapang pangkapayapaan.

Mayroon man o walang tigil-putukan, mahalaga pa din ang pagpasok sa usapang pangkapayapaan upang maihapag ang pambansang industriyalisasyon at iba pang pambansa-demokratikong programa na mahalaga para sa tunay na makatarungan at pangmatagalang kapayapaan. Ngunit, higit na kailangan ang ibayong pagpapalakas ng rebolusyonaryong kilusan sa pamamagitan ng pagpaparami ng kasapian lalo na ng NPA o Bagong Hukbong Bayan.

Kung kaya, napakahalaga ng papel ng uring manggagawa sa pagpapalakas ng armadong pakikibaka na nagtitiyak sa pagsulong ng pambansang industriyalisasyon at iba pang maka-mamamayang programa ng NDFP. Sa pangunguna ng RCTU, kailangang tiyakin ng mga manggagawa ang higit pang pagpaparami ng kasapian ng CPP at ng NPA upang lutasin ang ugat ng armadong tunggalian at ihawan ang daan para sa tunay na demokrasya at kalayaan.

ISULONG ANG PAMBANSANG INDUSTRIYALISASYON AT ANG DEMOKRATIKONG PROGRAMA NG NDFP!

IBAYONG PALAKASIN ANG NEW PEOPLE’S ARMY AT IPAGTAGUMPAY ANG REBOLUSYONG BAYAN!